آرشیو دروس خارج فقه آیت الله سبحانی90-89

موضوع: وجوب اخفات القراءه خلف الإمام

المسأله الثانیه و العشرون

یجب الإخفات فی القراءه خلف الإمام و إن کانت الصلاه جهریه، سواء کان فی القراءه الإستحبابیه، کما فی الأولتین مع عدم سماع صوت الإمام، أو الوجوبیه، کما إذا کان مسبوقاً برکعه أو رکعتین، و لو جهر جاهلاً أو ناسیاً، لم تبطل صلاته، نعم لا یبعد استحباب الجهر بالبسمله، کما فی سائر موارد وجوب الإخفات.

بحث ما در احکام صلات جماعت بود، ظاهراً به اینجا رسیدیم که در صلوات اخفاتیه،یعنی صلوات ظهر و عصر، خواندن قرائت برای ماموم محل اختلاف بود، حتی برخی جایز ندانستند، البته برخی جایز دانستند، ولی در صلوات جهریه، گفتند اگر ماموم صدای امام را ولو همهمه ی امام را نمی شنود، مانع ندارد که قرائت را بخواند، جای دیگر که باید ماموم قرائت را بخواند، جایی است که رکعت دوم ماموم باشد و رکعت سوم امام، مسلماً باید قرائت را بخواند، پس در سه مورد ماموم می تواند قرائت را بخواند:

الف: در صلوات اخفاتیه، البته محل بحث است، یعنی گروهی جایز می دانند و گروهی هم جایز نمی دانند.

ب: در صلوات جهریه همه جایز می دانند، به شرط اینکه صدای امام را نشنود.

ج: در جایی که رکعت دوم ماموم باشد و رکعت سوم امام، امام تسبیحات اربعه را می خواند و ماموم قرائت را، بحث در اینجاست آیا ماموم که قرائت را می خواند، کی جهر و کی اخفات بخواند؟ ظاهرا در همه ی صور باید مخافتاً بخواند، اما در صلوات یومیه، وقتی که خود امام سرّاً می خواند، ماموم هم باید سرّاً بخواند، البته اگر بگوییم خواندن جایز است، اما در صلوات جهریه، در جایی که امام جهراً می خواند و صدای امام را می شنود، این نباید اصلاً بخواند، اما آنجایی که صدای امام را نمی شنود، حتما باید اخفاتاٌ بخواند، چرا؟ روایت داریم که می فرماید باید سرّاً بخواند، «فی نفسه» بخواند، چون قرائت «فی نفسه» معنایش این است که سرّاً و اخفاتاً بخواند.

ص: 1